Professionele begeleiding van individuen en teams

Tja, daar sta je dan. Voor een groep mensen, stuk voor stuk twee keer zo oud als jij. Hun strepen verdiend. Armen over elkaar. Ik was 24 en werkte als adviseur voor een ‘geüniformeerde organisatie’. Aangetrokken om de zogezegd “zachte kant” van die organisatie te onderzoeken die “te lang onderbelicht” was geweest. Wie met de term zacht is gekomen weet ik niet. Maar zodra ik dit woord noemde, werd ik nog net niet met huid en haar opgegeten. Achteraf het schaamrood op mijn wangen; nog een groentje op het gebied van mijn kennis van de onderstroom. Gevoelig voor de argwanende blikken, stonden al mijn antennes uit voor alle symptomen die hier aan de oppervlakte dreven en die ik toen nog zag als problemen waarin ik alleen maar dacht te kunnen verzuipen.

Razend hard op zoek naar drijvers, vond ik gelukkig al snel het antwoord in oprechtheid. Een eigenschap waarmee ik aansluiting vond met alle lagen binnen de organisatie. Iets wat keihard nodig was. Ik stelde vragen. Waarom moet een zedenrechercheur urenlang naar kinderporno kijken? Hoe kan een wijkagente telkens het gesprek aangaan met weer een boze man vanwege verkeerd parkeren, terwijl ze nog op de drempel staat van het huis voor een slechtnieuwsgesprek volgend op de zelfmoordmelding? Hoe kan een diender zich dagelijks inzetten voor de veiligheid van burgers, terwijl zijn eigen veiligheid niet gegarandeerd is? En hoe veilig is het eigenlijk intern op de werkvloer?

Onveiligheid. Veiligheid Mijn thema. Doorgegeven in mijn familiesysteem. Jappenkampen. Uit het raam vallen als peuter en .. op 3 meter hoog in de dakgoot belanden. Nare ervaringen met de verkeerde mensen op jonge leeftijd. Maar ook het avontuur, waarin ik de grenzen van veiligheid ging onderzoeken. Veiligheid ervaar ik met een lach en een traan. En het is al gauw een thema geworden, waarvoor mijn professionele hulp wordt gevraagd. Individuen, teams en organisaties weten mij te vinden: ze hebben behoefte aan betere samenwerking, verbinding, heldere communicatie etc. Vaak is (on)veiligheid dan nog helemaal niet in beeld. Maar uiteindelijk wel de vraag achter de vraag. Zo sluit ik met mijn systeem aan op andere systemen en vertegenwoordig ik een rol op plekken waar daar (on)bewust behoefte aan is.

Tegenstellingen zijn daarin vaak leidend. Zo ben ik zacht waar het kan en hard waar het moet; ga ik op zoek naar het eigen en gedeelde verhaal; maak ik schijnbare tegenstellingen inzichtelijk en leefbaar: gewichtig en licht, hard en zacht, beweging en stilstand, controle en loslaten. Onder- en bovenstroom. Het ongemak wat hiermee gepaard gaat is de groeicontext; voor gezondere mensen, teams en organisaties. Plezier maken van ongemak is kortom de kunst.

Serieus en lichtvoetig is daarom een tegenstelling waar ik graag mee werk. Als peuter al balanceerde ik letterlijk op die grens, op gevaarlijke hoogte en toch kirrend. Nu volwassen, bewust van de kans in het ongemak op en over de grens, ervaar ik groei. Daartoe nodig ik ook anderen uit. En dat doe ik met bescheiden succes. In directies, managementteams, in de publieke en privésector. Op strategische, tactisch en operationeel niveau. Op plekken waar het schuurt, want daar ben ik echt van toegevoegde waarde. Wars van gedoe, positie en macht, respectvol naar ervaring, kwetsbaarheid en eigenzinnigheid.